Sona Yaklaşmışken, Başlangıç Son Olur



 

Sona Yaklaşmışken, Başlangıç Son Olur

Sona yaklaşmışken vazgeçer insan.  Bütün gün bekler, canı sıkılır, bir şeylerle uğraşır ama sona gelmenin verdiği yürek sıkışması vazgeçirir insanı. 

 


Bekleyişler motive etmelidir. Bu kadar beklemişken baştan başlama pahasına vazgeçmemelidir insan. Vazgeçmeyiş direniştir. 

Ama böyle de olmayabilir!

Hangi meseleyi ele alsam, o meselenin bir tarafı üzerine düşünsem başka bir veçhesi olabileceği fikri beni alıkoyuyor. Vazgeçmeyi olumsuzlamak, vazgeçmemeyi savunmak için yazmaya başlıyorum fakat ne hakkında konuşursak konuşalım öteki yüzü olabileceği, genel geçer bir fikir olmayacağı hissi kaplıyor beni. 

Yargılarımız mutlak olamıyor, “x” ifadesi ne kadar geçerliyse “x değil” ifadesi de o kadar geçerli. Geçerli ama doğrumu?

Bir durumun iki değeri de aynı anda geçerliyse burada kabul edilebilir bir şeyden bahsedebilir miyiz? Hakikat tek değil miydi?

Aslında hayat böyle işte, günlük yaşam, içinde bulunduğumuz rutin, insanlarla olan ilişkilerimiz, sahip olduğumuz hisler bunlar katı ve mutlak değil. İstesek de olamaz. Hayat kararsızdır. İnsan kararsız. Bir günü bir gününe denk değildir. Gece yatarken ki kişiyle sabah uyanan kişi farklıdır. Bir saat önce ki ben ile bir saat sonra ki ben karşılaşsa birbirini tanıyamaz.

Bütün insanlar için geçerli midir bilmiyorum ama insanlığın ekseriyeti için durum böyledir. Durumun böyle olması iyinin ve kötünün ötesindedir. 

İnsana yargılarını sorgulaması için bir sebeptir.

Mesela vazgeçmeye çok yakın olduğu vakitte bu kadar sabretmenin değerini sorgulayacaktır. O yola girdiğinde her şeye hazırdır fakat yolun sonu görünmediğinde ya da yolda enerjisi tükendiğinde vazgeçmek onun için ne anlama gelecektir?

Belki de en anlamlı şey vazgeçmek olacaktır, geri dönmek olacaktır. Bu o anı yaşayan için bir fikir değil histir sadece. O anı dışarıdan yorumlayanlar ise “dirayetli olmalıydı” gibi yorumlar yapacaktır. Çünkü doğru içeriden ve dışarıdan farklıdır. Hissederken farklı, düşünürken farklıdır.

Doğru dediğimiz şey sadece bir fikirden, düşünsel bir faaliyetten ya da sahip olduğumuz bir yargıdan ibaret değildir. Çünkü insana aklı değil duyguları hükmeder. Hissederken vazgeçmek doğru gelecektir, düşünürken yanlış. 

Bu yüzden yargılarımız ne kadar kesinmiş gibi görünse de aslında eşiktir. Vazgeçmenin ya da dirayetli olmanın eşiği. Akletmenin ya da hissetmenin eşiği.

Bu anlamda ömür mutlak hakikatlerin yaşandığı süreç değil, geçişlerin hâkim olduğu eşiktir. 

Eşikte duramaz insan çünkü her kapı eşiği aynı zamanda geçişi imler bu geçiş ise hayatımızda ki tercih yaptığımız anlara tekabül eder. Bir tercihten diğerine, bir eşikten diğerine geçeriz. Vazgeçmeyi ya da dirayetli olmayı tercih etme anı bu iki durumun eşiğinde olma anıdır.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Hayatsız ve Ölümsüz

Resim
  Doktor “üzgünüm öleceksiniz” dedi. Ben “müjdemi isterim ölüyorsun” diye duydum. Mutluluktan bayılabileceğimi bilmiyordum. Kendime geldiğimde etrafta kimse yoktu. Koluma damar yolu açılmış ama serum takılmamıştı. Kolumdan çekip çıkardım, yere kan damladı ama ziyanı yok. Etrafa bakınca montumu askılıkta görüp öleceğimi öğrendiğim zaman ki gibi sevindim. Hızla odadan ve sonra hastaneden çıktım. Beni bir haberin bu kadar sevindireceğini sanmazdım. Bünyem mutlu haberlere alışık olmadığı için kaldıramadı sevinçten bayılmışım, üzüntüden bayıldığımı zannetmiş olmalılar. Halbuki hüznümle ayıktım. Keşke durumun onların zannettiği gibi olmadığını açıklayabilseydim. Öleceğim, artık insanların neyi nasıl zannettiğinin bir önemi yok. Hayat devam edecek ve ben olmayacağım. Şimdiye kadar kendimi öldürmemiş olmama şaşırıyorlar bende birçok ölmüş kimsenin yaşamadığına şaşırıyorum. Onlar yaşamayı seviyorlardı ama öldüler, ben sevmiyorum ama yaşıyorum. Onları diriltemiyorsak bende kendimi öldü...
Devamı

Bir Saplantının Hikâyesi

Resim
 Çay Ocağı “Fabrika da çalışıyorum” diyorum herkese ama aslında yemek şirketinin beni gönderdiği fabrikalarda çalışıyorum.  Çay ocağı işletiyordum köyde. İşler iyiydi ama aklıma girdiler, devrettim. Etmez olaydım aklım kaldı. Dönsem dönemiyorum, alsam alamam çok değerlendi. Şimdi geldik bu şehre ve o fabrika senin bu fabrika benim dolaşıyorum. Bulaşıkları yıkıyorum. Aklımda çay ocağım var. Güzel çay ocağım. Bir kadına devrettim. Nereden yaptım böyle bir hata sürekli kendime kızıyorum. Burada olmamam lazım. Benim mesleğim çay demlemek. Kadın iyi işletiyor diyorlar. Nereden işletecek kocası memur emeklisi bıraksın evine baksın.  Yeni bir fabrikadan bahsettiler orada yemek dağıtıp yemekhanesi ile uğraşacak mışım. Ne üretiyor bilmiyorum. Beni ilgilendirmiyor da. Kalabalık değilmiş kırk kişi ya varmış ya yokmuş. Benim çay ocağıma da bu kadar kişi gelirdi ya kırk kişi gelir ya da gelmez, gelen de oturdu mu iki çay içer akşam anca kalkardı. Kavga etmişliğim bile var. Ya gelme ya...
Devamı

Bir Kaşık Çorba (Hikâye)

Resim
  Beklediğim an gelmişti. Bir kâse çorba, kaşık ve bolca ekmek. Çorbanın dumanı etrafa yayılıyor  sıcaklığı yüzümü ısıtıyor ve kokusundan başım dönüyordu. Az önce açlıktan bayılmak üzereyken şimdi de çorbaya kavuşmanın verdiği keyiften bayılacağım. Bütün gün bir şeyi beklerisiniz ve zihninizde sadece o vardır. Kavuştuğunuzda sanki bir ömür beklemiş gibi hisseder ve ilk görüşte kendinizden geçersiniz ve bütün gün hayal ettiğiniz o tepkiyi veremezsiniz. Hayallerde daha özgürüzdür. İstediğimizi söyler istediğimizi yapabiliriz ve tepkilerimiz tamda istediğimiz gibidir. Biz ne istersek o vardır hayallerimizde. Ben bir hayal işçisiyim. Sürekli yeni hayaller inşa ederim ve sonra o hayallerin zeminine gerçeklerden dinamit yerleştirir ve yıkılışını hüzünlü bir hal ile izlerim. Hüzünlü olduğum kadar alışığımdır da bu duruma. Kaşığı elime aldığımda soğuk metal büyüyü bozuyor ve parmaklarım üşüyor ama buna değeceğini düşünüyorum. Sıcak çorba için ufak bir fedakarlık sadece. Hayatımı...
Devamı