Bekleme Salonu

Nefes nefese içeri girdiğinde gözleri önce oturacak bir yer aradı. Çünkü dinlenmesi gerekiyordu ve o sırada da bekleyebilirdi gelecek olanı

O da öyle yaptı.

Önce boş bir yer buldu, bulabileceği en güzel yeri.

Alımlı bir kadının yanını.

"Oturabilir miyim?" diye sormak istedi, sonra vazgeçti sormaktan, sonra oturmaktan da vazgeçecek gibi oldu ama içinde karşı koyamadığı bir dürtüyle bir anda oturuverdi o alımlı kadının yanına.

Göz ucuyla bakar gibi oldu alımlı kadın, ama belki de öyle gelmişti ona, emin olamadı, önemsemedi de çünkü bazı şeylerin öyle gelmesi ama öyle olmamasına alışmıştı çoktan.

Yavaş yavaş kendine geldi, nefes alışverişi düzeldi ve şöyle bir etrafına baktı. Gördükleri normal denebilecek şeylerdi çocuğunu emziren bir kadın, o kadını örten bir adam, kitap okuyan bir genç ve şapkasını yüzüne indirmiş bir kişi.

Ama şu an önemli olan ve öylece kafasını kaldırıp bakamayacağı alımlı kadın vardı.

Neden oraya oturduğunu sordu kendisine, cevap bulamadı, nefret etti kendisinden. Kalksam mı diye düşündü, ama o zamanda ayıp olmaz mıydı? Olurdu elbet olmasına ama burada bu şekilde bekleyemezdi de.

En iyisi konuşayım ben bu kadınla diye düşündü. Sonra alımlı olduğu aklına geldi, ağzını açamadı. Galiba terlemeye de başlamıştı, neden klimaları açmazlar ki sanki.

Onlarda açık, her şey olması gerektiği gibi, o değil. O olması gereken yerde değil, olması gereken yer buraya en uzak yer. Ama orada değil şimdi burada, o alımlı kadının yanındaydı, o zaman bir şey yapmalıydı.

Ama ne?

“Merhaba!” dedi bir anda hiç düşünmeden. “Ah ne yaptım ben, bu ne cesaret" diye sarsıldı ve hatta düştü.

Neyse ki düştüğü yer kendi içiydi. Henüz rezil olmamıştı. Ama içinde içi hiç rahat değildi çünkü düştüğü yer korkunun ayaklarının dibiydi, korkunun korkacak bir şeyi yoktu, onu yerde tekmeleyebilirdir.

Hatta öyle de yaptı, ona öyle tekmeler savuruyordu ki bütün duyuları kapandı ama sonra korkusu yorulmuş olacak ki bir anda kendisine gelir gibi oldu, tekrar duymaya ve görmeye başladı ve bir ses işitti yanında:

"Merhaba bir şey mi diyecektiniz?”

“Şey ben yanınıza oturabilir miyim?” 

Salak oturdun işte, edecek laf mıydı bu, açma o ağzını açma işte

“tabii ki”

Bak seni alttan alıyor , "deli galiba" diye düşünmediyse bende bir şey bilmiyorum.

Hayır biliyorum, konuşmamalıyım!

“Teşekkür ederim”

“Rica ederim”

Eee cevap veriyor bana. Belki bende bir şey demeliyim ona. 

Ama ne?

“Daha bekleyecek miyiz?”

“Burası bekleme salonu”

“Evet burası bekleme salonu” evet burası bekleme salonu.


 

 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Hayatsız ve Ölümsüz

Resim
  Doktor “üzgünüm öleceksiniz” dedi. Ben “müjdemi isterim ölüyorsun” diye duydum. Mutluluktan bayılabileceğimi bilmiyordum. Kendime geldiğimde etrafta kimse yoktu. Koluma damar yolu açılmış ama serum takılmamıştı. Kolumdan çekip çıkardım, yere kan damladı ama ziyanı yok. Etrafa bakınca montumu askılıkta görüp öleceğimi öğrendiğim zaman ki gibi sevindim. Hızla odadan ve sonra hastaneden çıktım. Beni bir haberin bu kadar sevindireceğini sanmazdım. Bünyem mutlu haberlere alışık olmadığı için kaldıramadı sevinçten bayılmışım, üzüntüden bayıldığımı zannetmiş olmalılar. Halbuki hüznümle ayıktım. Keşke durumun onların zannettiği gibi olmadığını açıklayabilseydim. Öleceğim, artık insanların neyi nasıl zannettiğinin bir önemi yok. Hayat devam edecek ve ben olmayacağım. Şimdiye kadar kendimi öldürmemiş olmama şaşırıyorlar bende birçok ölmüş kimsenin yaşamadığına şaşırıyorum. Onlar yaşamayı seviyorlardı ama öldüler, ben sevmiyorum ama yaşıyorum. Onları diriltemiyorsak bende kendimi öldü...
Devamı

Bir Saplantının Hikâyesi

Resim
 Çay Ocağı “Fabrika da çalışıyorum” diyorum herkese ama aslında yemek şirketinin beni gönderdiği fabrikalarda çalışıyorum.  Çay ocağı işletiyordum köyde. İşler iyiydi ama aklıma girdiler, devrettim. Etmez olaydım aklım kaldı. Dönsem dönemiyorum, alsam alamam çok değerlendi. Şimdi geldik bu şehre ve o fabrika senin bu fabrika benim dolaşıyorum. Bulaşıkları yıkıyorum. Aklımda çay ocağım var. Güzel çay ocağım. Bir kadına devrettim. Nereden yaptım böyle bir hata sürekli kendime kızıyorum. Burada olmamam lazım. Benim mesleğim çay demlemek. Kadın iyi işletiyor diyorlar. Nereden işletecek kocası memur emeklisi bıraksın evine baksın.  Yeni bir fabrikadan bahsettiler orada yemek dağıtıp yemekhanesi ile uğraşacak mışım. Ne üretiyor bilmiyorum. Beni ilgilendirmiyor da. Kalabalık değilmiş kırk kişi ya varmış ya yokmuş. Benim çay ocağıma da bu kadar kişi gelirdi ya kırk kişi gelir ya da gelmez, gelen de oturdu mu iki çay içer akşam anca kalkardı. Kavga etmişliğim bile var. Ya gelme ya...
Devamı

Bir Kaşık Çorba (Hikâye)

Resim
  Beklediğim an gelmişti. Bir kâse çorba, kaşık ve bolca ekmek. Çorbanın dumanı etrafa yayılıyor  sıcaklığı yüzümü ısıtıyor ve kokusundan başım dönüyordu. Az önce açlıktan bayılmak üzereyken şimdi de çorbaya kavuşmanın verdiği keyiften bayılacağım. Bütün gün bir şeyi beklerisiniz ve zihninizde sadece o vardır. Kavuştuğunuzda sanki bir ömür beklemiş gibi hisseder ve ilk görüşte kendinizden geçersiniz ve bütün gün hayal ettiğiniz o tepkiyi veremezsiniz. Hayallerde daha özgürüzdür. İstediğimizi söyler istediğimizi yapabiliriz ve tepkilerimiz tamda istediğimiz gibidir. Biz ne istersek o vardır hayallerimizde. Ben bir hayal işçisiyim. Sürekli yeni hayaller inşa ederim ve sonra o hayallerin zeminine gerçeklerden dinamit yerleştirir ve yıkılışını hüzünlü bir hal ile izlerim. Hüzünlü olduğum kadar alışığımdır da bu duruma. Kaşığı elime aldığımda soğuk metal büyüyü bozuyor ve parmaklarım üşüyor ama buna değeceğini düşünüyorum. Sıcak çorba için ufak bir fedakarlık sadece. Hayatımı...
Devamı