RK

  Sona Yaklaşmışken, Başlangıç Son Olur Sona yaklaşmışken vazgeçer insan.  Bütün gün bekler, canı sıkılır, bir şeylerle uğraşır ama sona gelmenin verdiği yürek sıkışması vazgeçirir insanı.    Bekleyişler motive etmelidir. Bu kadar beklemişken baştan başlama pahasına vazgeçmemelidir insan. Vazgeçmeyiş direniştir.   Ama böyle de olmayabilir! Hangi meseleyi ele alsam, o meselenin bir tarafı üzerine düşünsem başka bir veçhesi olabileceği fikri beni alıkoyuyor. Vazgeçmeyi olumsuzlamak, vazgeçmemeyi savunmak için yazmaya başlıyorum fakat ne hakkında konuşursak konuşalım öteki yüzü olabileceği, genel geçer bir fikir olmayacağı hissi kaplıyor beni.  Yargılarımız mutlak olamıyor, “x” ifadesi ne kadar geçerliyse “x değil” ifadesi de o kadar geçerli. Geçerli ama doğrumu? Bir durumun iki değeri de aynı anda geçerliyse burada kabul edilebilir bir şeyden bahsedebilir miyiz? Hakikat tek değil miydi? Aslında hayat böyle işte, günlük yaşam, içinde bulunduğum...

Bu ülkede stratejik hamleler ya da sosyolojik analiz gibi şeyler işe yaramaz. Her şeyi putlaştırmak gibi bir huyu vardı bu memleket insanının. Hz. İbrahim’ in putları kırma hikayesi anlatılsa can kulağı ile dinler fakat tuttuğu takımın, oy verdiği partinin ve sahip olduğu malın birer put olduğunu söylersen; söylediklerinizden bir şey anlamaz. Metaforunu kaybetmiş, sembolü gerçek zanneden, imajlara inanan ve ambalajlara kanan bir toplumdur bizim toplumumuz. “Doğru olan inandığım şeydir” diyerek bir ömür sürer. Bilgilerinin kaynağı yoktur. Bir yerden bir şekilde duymuş ve aklında öyle kalmıştır. Daha sonra da onu sorgulamak gereği duymaz. Bütün aktivitesi iş ve ev arasındadır. Desteklediği sistem onu buna mahkûm etmiştir. Başka türlüsünü düşünemez çünkü. İş dışında kahvesine gider, ya da ev hanımıysa gıybetin peşine düşer. Herkes böyle değilse de böyle olmayan çok azdır bu memlekette. Müstahaktır böyle yönetilmek ona. Kanmasaydın demezler mi? Aklın yok muydu demezler mi? -Der...